Rozdział 1.

- Remus błagam… Przecież sama mogę ugotować obiad! - Hope Lupin nienawidziła, kiedy jej syn robił coś za nią.
- Oh mamo, przestań - podszedł do niej i pocałował ją w policzek. – Odpocznij. Ja to zrobię.
- No dobrze…
- Właśnie.
- Cześć wszystkim!- Do domu wszedł Lyall. Ojciec Remusa.
- Cześć tato - powiedział Remus.
- A ty, co? Chcesz mnie otruć? JA nie zjem obiadu, który TY ugotujesz - uśmiechnął się.
- Nie martw się, chyba aż tak źle nie będzie. Z resztą, mówisz tak za każdym razem, gdy ja gotuję obiad. Nie przesadzaj…
- Prosiłam go, ale Remus jest mądrzejszy. Błagam cię zrób coś. On postawił sobie za punkt honoru wyręczanie mnie, we wszystkich pracach domowych! - Powiedziała Hope.
- A to źle? - Zapytał Lyall.
- I ty Brutusie przeciwko mnie? Jak tak możesz…
- Widzisz mamo? Uspokój się… - Powiedział Remus.
Na obiad ugotował naleśniki. Wyszły mu bardzo dobre, sam dziwił się, jak mu się to udało. Remus zauważył, że wiele prac, których normalni ludzie w jego wieku nigdy by nie wykonali, on potrafi zrobić bez większego wysiłku. Zrobienie prania, ugotowanie obiadu, posprzątanie domu, czy zrobienie zakupów nie było dla niego problemem. Jednak to wszystko przypominało mu, jak bardzo różni się od swoich rówieśników. Miał trzynaście lat, a ciągle był w domu. Nie chodził do Hogwartu tak jak wszystkie dzieciaki z czarodziejskich rodzin. Spojrzał na wazon, w którym stały czerwone róże. Rozbił się.
- Co się stało?! - Krzyknęła jego mama.
- Yyy, to chyba ja…- powiedział Remus.
- Nic się nie stało - Lyall wyciągnął różdżkę - Reparo.
Wazon złożył się i wrócił na swoje dawne miejsce. Remusowi zrobiło się przykro. Coraz częściej psuł różne rzeczy w domu. Albo tak jak teraz- spojrzeniem, z powodu tego, że jest czarodziejem, lub po prostu ze złości- ponieważ był wilkołakiem.
Poszedł do swojego pokoju, położył się na łóżku. Nic się tutaj nie zmieniło. Przez cały czas, po lewej stronie drzwi stało biurko, po prawej przy prostopadłej ścianie mała komoda. Obok niej etażerka i łóżko. Przy równoległej ścianie szafa na ubrania i różne inne rzeczy. Jedno okno wystarczyło, by oświetlić mały pokoik Remusa. Znajdował się on na piętrze. Naprzeciwko jego pokoju była łazienka, a obok niej sypialnia rodziców. Na dole salon i kuchnia. Domek Lupinów był malutki, lecz przytulny.
Tak, więc Remus leżał na łóżku. Wyjął z szafki w etażerce dwie części swojej niegdysiejszej Przytulanki. Przypomniał sobie ten wieczór, gdy Grayback przemienił go w wilkołaka.
- Co się dzieje z naszym Remim? - Usłyszał głos swojej matki. Nie powiedział im o tym, że ma wyczulone zmysły, nie wiedzieli, że słyszy, o czym rozmawiają.
- Nie wiem. Mam nadzieję, że to nic złego.
- Boję się o niego. Nie ma, z kim pogadać. Oh, nienawidzę tego całego Dippeta, za to, że nie pozwolił Remusowi uczyć się w Hogwarcie! - Chociaż mama Remusa była mugolką, wiedziała, że jej syn powinien chodzić do szkoły dla czarodziejów.
- Uspokój się kochanie - Hope płakała.

To moja wina! Przeze mnie płacze! Przeze mnie jest smutna!

Remus do końca dnia nie wyszedł z pokoju.
*
Minął tydzień. Rodzice Remusa wciąż martwili się o niego. Mało jadł, gdy tylko ojciec wyciągał różdżkę szybko szedł do innego pokoju. Często wychodził z domu, błąkał się po lesie, opanował nawet przemiany w wilka poza pełnią (wcześniej nie potrafił tego zrobić). Zbliżał się wrzesień.
- Kolejny rok szkolny w domu? Suuper…- powiedział sam do siebie Remus.
Nie mogąc opanować uczucia niesprawiedliwości wobec niego, smutku i złości przemienił się w wilka- wilkołaki często przechodzą niekontrolowane przemiany, gdy targają nimi silne emocje. Po godzinie (a może dwóch?) wrócił do domu.
- Remus? - Usłyszał głos swojego taty.
- Hmm…?
- Powiedz mi, co się z tobą dzieje?
- Z-ze mną? Nic… Przecież zachowuję się normalnie, o co ci chodzi tato?
- Normalnie? Nie sądzę. Często znikasz bez uprzedzenia, mało jesz, nie rozmawiasz z nami…
- A ty jakbyś się czuł, gdybyś przez trzy lata musiał siedzieć w domu? Tato, to tylko wydaje się takie łatwe…
- Remi… - Lyall przytulił Remusa. – Postaram się zrobić coś. Musisz iść do Hogwartu.
- Nie - ojciec spojrzał na niego zaskoczony - nie mogę iść do szkoły. Nie kontroluję się. A jak zrobię komuś krzywdę?
- Przecież… Remus proszę cię! Musisz…
- Nie. Nie muszę. Ja po prostu nie mogę. Dippet miał rację. Jestem niebezpieczny.
Zostawił ojca samego w kuchni, a sam poszedł do pokoju. Miał wyrzuty sumienia.

Co się ze mną dzieje? Tata ma racje, coś jest nie tak…

Nie chciał przyznać się - nawet przed samym sobą -, że wie, czemu się tak zachowuje. Od dwóch lat zamiast być w Hogwarcie, jest w domu. Był czarodziejem, a nie uczył się czarów. Oczywiście mógł robić to sam, kupić podręczniki, różdżkę i wszystkie inne rzeczy, ale nie chciał. Dlaczego? Ponieważ wiedział, że to by tylko pogorszyło jego teraźniejszy stan. Wiedział, że w tedy byłby jeszcze bardziej zły na to, ze inni są w Hogwarcie, a on uczy się magii w domu. Ci z was, którzy zaznali kiedykolwiek przykrego poczucia niesprawiedliwości, bezsilności i niechęci w stosunku do siebie, wiedzą jak musiał czuć się Remus. Było mu naprawdę trudno. Bolało go to, bo wiedział, że powinien być szczęśliwy z tego, że nie idzie do szkoły. Nikogo nie zabije, nikomu (a przede wszystkim Ministerstwu) nie narazi się. Jednak nie cieszył się. I za to był na siebie zły. 

           Po godzinie zszedł do kuchni, z zamiarem przeproszenia ojca.
- Tato… - spojrzał na niego smutnym wzrokiem. Lyall nie wydawał się być zły.
- Słucham, Remmy?
- Ja… Przepraszam. – Powiedział po prostu. Nigdy nie miał problemów z przepraszaniem ludzi. Można by rzec, że był przyzwyczajony do tego. Często przepraszał mamę za to, czym jest i za to, co z tego wynika.
- Nic się nie stało. Nie martw się, kochanie. – Lyall spojrzał na zegarek. – No, muszę już iść. Praca… - westchnął teatralnie.
- O której wrócisz? - Zapytała Hope, całując Lyall’a w policzek. Remus przyglądał się tej scenie z boku.
- Nie wiem dokładnie. Myślę, że do dwudziestej będę w domu - powiedział obejmując żonę i całując ją w usta.
- Do zobaczenia tato. – Remus nie wiedział, czemu im przerwał.
- Trzymaj się, Remmy.
- Yhym - powiedział tylko.
Gdy jego ojciec opuścił dom, mama postanowiła wyjść do lasu. Często tam chodziła. Przygotowywała leki, herbaty z ziół i inne lecznicze rzeczy domowej roboty. Potem mniejszą część zostawiała w domu, a resztę sprzedawała. Nie zarabiała na tym zbyt wiele, ale zawsze dostawała jakieś dodatkowe pieniądze. Remus podszedł do lustra i zdjął koszulkę. Przyglądał się sobie. Nie miał zbyt wielu blizn, nawet jak na człowieka. Kilka pod obojczykami, dwie na lewym ramieniu, jedna na szyi, no i ugryzienie na karku po lewej stronie. Nie było tego aż tak dużo. Założył z powrotem koszulkę, bo uznał, że przyglądanie się samemu sobie w lustrze do najnormalniejszych czynności nie należy.  Co byście pomyśleli widząc, że Remus robi coś takiego? Po co ja się pytam, przecież na pewno sobie to wyobraziliście… Więc Remus nie chcąc by ktoś pomyślał o nim coś dziwnego, odszedł od lustra i skierował się do ogrodu. Usiadł na trawie i spojrzał w niebo.  Oślepiły go promienie słońca, jednak po chwili znów widział normalnie (likantropia!). Widział wszystkie niezauważalne dla innych szczegóły. Zauważył małą dżdżownicę starającą się zakopać pod ziemię, widział mrówki idące wśród źdźbeł trawy, zwrócił uwagę na piękny niebieski kolor oczu pewnej jedenastoletniej dziewczyny, którą znał tylko z widzenia. Chociaż… Kiedyś chyba z nią rozmawiał… Taak pamięta. Na samym początku wakacji…

Była śliczna pogoda. Świeciło słońce, niebo nie było skażone ani jedną chmurką. Wyszedł w tedy z domu. Szedł piaszczystą uliczką, a po chwili zobaczył pewną dziewczynę. Siedziała na poboczu i płakała, skierował się w jej stronę. 

- Co się stało? - Zapytał.

- N-nic - odpowiedziała.

- Ohh, przecież widzę. Gdyby nic się nie stało, ni płakałabyś. Czy wyglądam na głupka? - Zaczęła się śmiać. Miała piękny uśmiech.

- No dobrze… Mój głupi brat powiedział, że nie mam z nim rozmawiać, bo on nie zadaje się z ludźmi na MIOM poziomie…

- Przecież jest twoim bratem, jak może się z tobą nie zadawać? - Remus uśmiechnął się do niej, pokazując idealnie białe zęby.

- Jak się nazywasz?

- Remus Lupin. A ty?

- Agatha Raisin. 

- Ile masz lat?

- Dziesięć - uśmiechnęła się, w ten śliczny sposób.

- Jestem dwa lata starszy - odwzajemnił jej uśmiech. – Wstawaj, nie możesz się martwić. Ile lat ma twój brat?

- Piętnaście.

- Przejdzie mu. Wiesz, DOJRZEWA - Remus przewrócił oczami.

- Hahaha, oczywiście! Do zobaczenia Remusie!

- Do zobaczenia…

Więc Agatha w tym roku szłaby do Hogwartu. Nie wiedział czy była czarownicą, nie dało się tego dowiedzieć po wyglądzie, zapachu czy zachowaniu. Jedynie drobne dziwne rzeczy, jak na przykład (tak jak w przypadku Remusa) niszczenie różnych przedmiotów spojrzeniem zdradzały niewyszkolonego czarodzieja. Nie znał jej aż tak dobrze. Jednak teraz widział ją znów. Miała tak samo spięte włosy jak wtedy. Szybko odwrócił wzrok. Znów szukał szczegółów w otoczeniu, nie do zauważenia przez normalnych ludzi. Lubił to robić. To była jedna z niewielu rzeczy związanych z wilkołactwem, jaką lubił. Słyszał, że jego mama wróciła do domu, więc wbiegł do salonu, żeby pomóc jej z ziołami i różnymi innymi rzeczami, jakie niosła ze sobą.